Drewno agarowe oud

Drewno agarowe to jeden z najbardziej niezwykłych i najbardziej pożądanych składników perfumeryjnych. Myślałam, że po ambrze, cywecie, piżmie i kastoreum nic mnie już nie zaskoczy, a jednak ten składnik zdecydowanie dorównuje im wyjątkowością. Drewno agarowe nazywane jest również drewnem aloesowym, ale najczęściej spotkamy je pod nazwą oud lub też audth, oudh, czy ud. Japończycy mówią na nie jinko, a Hindusi – aguru.

Aromat drewna agarowego to upojna mieszanka balsamiczności, czyli zapachu typowego dla żywicy, drzewności i słodyczy. Jest mocny, głęboki i zdecydowany. Odnoszę też wrażenie, jakby był ciepły i otulający. Długo utrzymuje się w powietrzu, kojąc zmysły. Niektórzy określają ten zapach jako połączenie drzewa sandałowego, paczuli i skóry.

Oud pozyskuje się z drzew z rodzaju Aquilaria, wśród których najszlachetniejszymi gatunkami są Aquilaria malaccensis i Aquilaria sinensis. Drzewa te należą do rodziny Thymelaeaceae – wawrzynkowatych, i występują w Azji na obszarze rozciągającym się od stanu Assam w Indiach, poprzez Birmę, Tajlandię, Wietnam, Kambodżę i Indonezję, aż po Japonię.

Oud, nazywany też agarem lub aloesem, to także żywica, którą drzewa te produkują w odpowiedzi na atak pleśni Phialophora parasitica. Pleśń może dotknąć drzewo w momencie, gdy zostanie ono uszkodzone przez chrząszcze z gatunku Dinoplatypus chevrolati, które żywią się jego drewnem. Atakuje wtedy drzewo od wewnątrz, poczynając od samego środka rdzenia. W obronie przed zakażeniem drzewo zaczyna wytwarzać gęstą, ciężką, ciemnobrązową żywicę o obłędnym zapachu, którego nie sposób podrobić.

Drzewo produkujące agar można rozpoznać tylko po jego rdzeniu – zdrowe drzewo posiada lekki, kremowo-biały, bezwonny rdzeń, który nie stanowi zbyt wielkiej wartości. Rdzeń chorego drzewa ciemnieje od środka do zewnątrz w miarę postępowania zakażenia, nasączając się żywicą. Staje się wtedy ciężki i aromatyczny i nabiera barwy złoto-brązowej, ciemnobrązowej lub nawet czarnej.

Jako że zarówno żywica, jak i pleśń to zawodnicy trudni do pokonania, ich walka trwa wiele lat, a z upływem czasu drzewo powoli obumiera. Im chore drzewo jest starsze, tym cenniejsza jego żywica, która w miarę starzenia się zyskuje na jakości – jej zapach nabiera wielowarstwowości i głębi. Dobrej jakości żywica oud powinna mieć co najmniej 50 lat, a wiek tych najszlachetniejszych przekracza 100 lat.

Coraz trudniej znaleźć dziko rosnące drzewa agarowe, ponieważ jest ich coraz mniej, dlatego oud jest jednym z najdroższych, naturalnych surowców na świecie. Na rynku dostępne jest drewno agarowe lub otrzymana z niego czysta żywica bądź olejek eteryczny. Na 20 ml olejku średniej jakości potrzeba 30 kg drewna, a na tyle samo najlepszego olejku – około 70 kg! 20 ml olejku wysokiej jakości kosztuje od tysiąca do 30 tysięcy dolarów. Jeden kilogram młodego drewna agarowego kosztuje około 200 dolarów, natomiast starego – od tysiąca do 100 tysięcy. Z kolei jeden kilogram czystej żywicy kosztuje od 30 do 300 tysięcy dolarów. W przypadku surowców pochodzących z drzew uprawianych na plantacjach ceny mogą być niższe.

Kiedy agar stał się popularny na świecie, zaczęto licznie wycinać drzewa Aquilaria, co poskutkowało znacznym obniżeniem ich populacji i objęciem ich ścisłą ochroną. Wielkie nadzieje pokłada się w uprawie tych drzew, które plantatorzy samodzielnie infekują. Nielegalne wycinki wciąż jednak mają miejsce, ponieważ nie da się z zewnątrz ocenić, czy drzewo produkuje agar. Rozkwitł także handel surowcami, które tylko udają żywicę lub drewno agarowe. Co więcej, na rynku perfum spotkać możemy pozycje, które mają w nazwie słowo „oud”, pomimo tego, że wcale go nie zawierają. Warto zatem dokładnie czytać skład perfum, a w przypadku chęci zakupu drewna lub żywicy, kierować się renomą sprzedawcy i pamiętać, że nie są to tanie surowce.

Należałoby jeszcze wspomnieć o historii i tradycyjnym wykorzystaniu tego niezwykłego surowca. Pierwsze zapiski na jego temat znajdują się w Wedach – świętych księgach hinduizmu datowanych na 1400 rok p.n.e. Oud wspominany jest również w starożytnych dziełach islamskich, ajurwedyjskich, japońskich, wietnamskich, a nawet greckich. Do dziś pełni istotną rolę w kulturze i medycynie krajów azjatyckich, zwłaszcza muzułmańskich. Zapach płonącego drewna agarowego ceniony jest od tysiącleci i nierozerwalnie związany jest z obrzędami wyznawców Islamu, Hinduizmu, Buddyzmu i Konfucjanizmu. Kadzidła z niego wykonane płoną podczas ważnych wydarzeń religijnych i politycznych, jak również podczas japońskich ceremonii herbaty.

W tradycyjnym lecznictwie wykorzystywano ścinki drewna agarowego, z których sporządzano wywary mające pomagać w przypadku reumatyzmu, odry i bólu brzucha. Podawano je matkom podczas porodu i po nim, aby złagodzić jego trudy. Wierzono ponadto, że wszelkie preparaty z oudu posiadają właściwości przeciwdrobnoustrojowe. Zastosowanie miał również dym i aromat kadzideł agarowych. Rozpalano je przy chorych zmagających się z dolegliwościami tarczycy, astmą, niepokojem i stresem. Do dziś zapach oudu uznawany jest za jeden z najbardziej relaksujących zapachów na świecie, który przynosi spokój ducha i pogodny nastrój.

SKŁAD

Cięte drewno agarowe 100%. Surowiec najwyższej jakości!

ZASTOSOWANIE

Produkt aromatyczny.

SPOSÓB UŻYCIA

Kilka kawałków drewna należy położyć na rozżarzonym węgielku.

BIBLIOGRAFIA

1. https://www.elamo.pl
2. https://en.wikipedia.org
3. https://www.fragrantica.pl
4. https://www.agaripizmo.pl
5. https://pfaf.org
6. http://www.sabbathofsenses.com