Sangwinaria korzeń

Sangwinaria (Sanguinaria canadensis), czyli krwiowiec kanadyjski

To roślina z Ameryki Północnej, wykorzystywana dawniej przez tamtejszych Indian, a potem także przez europejskich kolonistów. Wśród Indian znana była jako puccoon lub poughkone. Jej krwistoczerwony korzeń cieszył się szerokim wachlarzem zastosowań w medycynie tradycyjnej wielu plemion. Wykorzystywano go przede wszystkim w przeziębieniach oraz infekcjach układu oddechowego w formie naparu lub proszku aplikowanego do nosa. Indianie z Wisconsin sporządzali z niego pastylki na bolące gardło, łącząc zmielony korzeń z syropem klonowym. Niektóre plemiona używały sangwinarii w problemach ze strony przewodu pokarmowego – niewielka ilość proszku z korzeni miała łagodzić mdłości, natomiast większa wywoływała wymioty, co było potrzebne w przypadku zatruć. Indianki wykorzystywały ponadto silne działanie sangwinarii w celu uśmierzenia bólów miesiączkowych, a nawet w celu wywołania poronienia. Starsi Indianie natomiast pili herbatę z jej korzeni, aby złagodzić bóle reumatyczne.

Sangwinaria była powszechnie stosowana również zewnętrznie. Z jej korzeni sporządzano mocne wyciągi, którymi przemywano rany lub nasączano okłady na oparzenia i hemoroidy. Indianie Meskwaki żuli korzeń na papkę i w takiej formie przykładali go do skóry. Sangwinarią opatrywano ponadto rany dotknięte infekcją, np. gangreną.

Europejscy koloniści nauczyli się od Indian, jak używać sangwinarii i sprowadzili ją do Europy. Jej korzeń zaliczyli do surowców leczniczych, liście i nasiona zaś do substancji narkotycznych, bowiem ich spożycie, jak odkryli, powodowało oszołomienie, bóle głowy i drgawki. Korzeń sangwinarii rozpowszechnili jako środek wykrztuśny, antybakteryjny, rozkurczający oskrzela i ułatwiający oddychanie. Przydawał się zatem w astmie i wszelkich infekcjach układu oddechowego. Stosowany był także przy braku apetytu, w chorobach wątroby, biegunkach i bólach reumatycznych oraz jako środek regulujący kobiecy cykl menstruacyjny. Nie pomijano też jego pozytywnego wpływu na skórę i używano go w formie wywarów oraz nalewek do pielęgnacji zmienionej chorobowo skóry. Ciekawym preparatem był wyciąg sporządzany z korzeni sangwinarii, wody różanej i octu, który aplikowano na wypryski, krosty, pryszcze i inne niedoskonałości. Roślinę tę wkomponowywano także w maści, które stosowano na łysinę, wrzody skóry oraz skórne zmiany nowotworowe. Te ostatnie traktowane były tzw. czarną maścią (Cansema), w której skład wchodził korzeń sangwinarii, chlorek cynku i chaparral. Stosowanie czarnej maści zalicza się do kontrowersyjnych i niebezpiecznych metod walki z rakiem skóry.

Bardzo ważne jest, aby sangwinarię stosować w bardzo małych dawkach, ponieważ tylko wtedy działa korzystnie. W większych dawkach jest trująca!

[1, 2]

SANGWINARIA – DZIAŁANIE

Właściwości prozdrowotne:

• Sangwinaria rozkurcza oskrzela, ułatwiając oddychanie w astmie i napadach duszności lub paniki.

• Działa wykrztuśnie, wspomagając usuwanie wydzieliny płucnej, której nagromadzenie towarzyszy infekcjom układu oddechowego.

• Pomaga oczyścić wnętrze organizmu i skórę z bakterii.

• Pobudza wydzielanie soków trawiennych i żółci, usprawniając tym samym procesy trawienne.

• Pobudza krążenie krwi.

• Pobudza menstruację.

• Lekko stymuluje układ nerwowy, ale jednocześnie działa sedatywnie poprzez rozluźnienie mięśni.

• Stosowana zewnętrznie odkaża i oczyszcza rany, a także pomaga w usuwaniu (nie gojeniu się, lecz usuwaniu) niepożądanych zmian skórnych – narośli, wrzodów, guzków.

[1, 3]

SANGWINARIA – ZASTOSOWANIE

• zablokowane drogi oddechowe, duszności, problemy z oddychaniem
• w celu pobudzenia trawienia, krążenia i menstruacji
• jako środek odkażający
• do ostrożnego użytku zewnętrznego w celu usunięcia niechcianych zmian skórnych

SKŁAD

Sangwinaria (Sanguinaria canadensis) – korzeń mielony 100%. Surowiec najwyższej jakości!

SANGWINARIA – DAWKOWANIE I SPOSÓB UŻYCIA

Uwaga!

Sangwinarię należy stosować w zalecanych dawkach, gdyż w większych jest bardzo trująca/szkodliwa! Dotyczy to zarówno użytkowania wewnętrznego, jak i zewnętrznego!

Doustnie:

60 – 500 mg mielonego korzenia stosuj do 3 razy dziennie podczas lub po posiłku. Przed spożyciem wymieszaj z wodą.

Ilość wywołująca wymioty wynosi 1-2 g.

Zewnętrznie:

Nie określono typowej dawki do stosowania zewnętrznego. Zacznij od najmniejszych porcji. Wymieszaj z wodą i użyj do przemywania ran lub przygotuj papkę do nałożenia na skórę. Dodawaj do kremów i maści.

[6]

PRZECIWWSKAZANIA

Ciąża (wywołuje poronienie), karmienie piersią, nadwrażliwość na roślinę, stany zapalne przewodu pokarmowego.

Działania niepożądane:

Sangwinaria może podrażniać żołądek.

Spożycie wysokich dawek sangwinarii powoduje silne wymioty, zaburzenia krążenia, konwulsje, utratę przytomności, śpiączkę, a nawet śmierć.

Stosowanie dużej ilości sangwinarii na skórę może miejscowo trwale zniszczyć tkankę skóry!

CHARAKTERYSTYKA ROŚLINY

Sangwinaria kanadyjska, lub też krwiowiec kanadyjski (Sanguinaria canadensis), to piękna roślina wieloletnia z rodziny makowatych, pochodząca z Ameryki Północnej. Wytwarza charakterystyczne, bulwiaste kłącze, którego przekrój jest intensywnie pomarańczowy lub krwisto-czerwony – stąd nazwa rośliny. Bezpośrednio z kłączy wyrastają okrągłe liście o powcinanych i karbowanych brzegach, przypominające małe parasole. Obok łodygi liściowej pojawia się bezlistna łodyga kwiatowa zakończona pojedynczym, dużym i bardzo urokliwym kwiatem o białych płatkach oraz żółtym słupku i pręcikach. Po zapyleniu kwiatów przez pszczoły lub muchy powstają w ich miejscu pionowe strączki z nasionami w środku. Nasiona te roznoszone są przez mrówki (myrmekochoria).

ŹRÓDŁA

1. Sanguinaria canadensis: Traditional Medicine, Phytochemical Composition, Biological Activities and Current Uses. https://www.ncbi.nlm.nih.gov
2. Black salve. https://en.wikipedia.org
3. The Sanguinaria canadensis: it’s natural history, properties and medical uses. https://www.ncbi.nlm.nih.gov
4. Sangwinaria kanadyjska. https://pl.wikipedia.org
5. Sanguinaria. https://en.wikipedia.org
6. Bloodroot. http://www.amazondiscovery.com