Żywica gwajakowa

Żywica gwajakowa

Żywica gwajakowa pochodzi z gwajakowca lekarskiego (Guaiacum officinale), zwanego inaczej świętym drzewem, czyli palo santo. Drzewo to rośnie w suchych lasach na terenie Ameryki Południowej i Środkowej. Jest niewielkie – jego średnia wysokość wynosi 10 m. Rodzi piękne, jasnoniebieskie kwiaty i objęte jest ścisłą ochroną, gdyż grozi mu wyginięcie.

Żywica gwajakowa wydziela bogaty, roślinny, lekko słodki zapach, który przywodzi na myśl kwiaty kwitnące w wilgotnym lesie tropikalnym oraz gęstą, czarną kawę. Żywica ta jest dość twarda, dlatego jej pozyskiwanie wygląda inaczej niż w przypadku innych żywic i polega na przypalaniu jednego końca pala gwajakowego, który na drugim końcu jest nacięty. Powoduje to topnienie żywicy i wydostawanie się jej przez nacięcia w drewnie.

Rdzenni Indianie Ameryki Południowej i Środkowej pozyskiwali żywicę gwajakową już wiele lat temu. Służyła im nie tylko jako kadzidło, palone podczas obrzędów i ceremonii, była także bardzo ważnym środkiem medycznym. Stosowali ją oni doustnie w przypadku intensywnych bólów reumatycznych i w stanach zapalnych stawów, w kaszlu i stanach zapalnych gardła oraz w celach oczyszczających, rozgrzewających i odkażających.

Dziś żywica gwajakowa wykorzystywana jest w fitoterapii na całym świecie. Stanowi m.in. składnik preparatów przeznaczonych dla stawów i układu oddechowego. Przygotowuje się z niej cenną nalewkę gwajakową, która jest niezwykle pomocna przy boreliozie oraz różnych zakażeniach bakteryjnych i pasożytniczych.

SKŁAD

Żywica gwajakowa 100%.

SPOSÓB UŻYCIA

Kawałek żywicy należy położyć na rozżarzonym węgielku.

Nalewka gwajakowa (wg. dr Różańskiego):

1 część żywicy rozpuścić w 3 częściach spirytusu 80-90%. Macerować min. 7 dni, na koniec przefiltrować.